این خدا کیست ک ارباب هم آواره اوست...

بسم الله الرحمن الرحیم

هر گاه دل حرفها برای نوشتن داشته باشد شوق دیدار قلم دارد. لیکن در همان ثانیه های اول قلم می ماند ک بر صفحه ی

سفید کاغذ چه سیاهه ای بنگارم . چه بر روی سفیده ای آورم ک سیاهه اش بیشتر ب چشم آید … قلم می ماند چرا ک

 حرفی برای بند کشیدن ندارد …

ناگاه دل ب مساعدت قلم میآید … آه ای قلم ! من تو را خواندم .روا نیست در نگاشتن منفردت گذارم .

دل قلم را آرام می کند و تقاضایش را به او می گوید و قلم ب درستی به ندای دل گوش می سپارد

“با این که هر دو می دانند آنچه باید سیاهه شود نمی شود” …اما هر دو به هم محتاجند…

دل بایدها را ب قلم گوشزد میکند و قلم این گونه راز خود را با دل بازگو می کند…